Fidaneli

Yüregimin kösesinde bir vicdan azabıyla büyütüyorum seni Arada sen dalginken seni seyrediyorum. Sana baktikça, yüzüne, gözlerine, dudaklarina, ekmegi koparan minik parmaklarina. vicdan azabim büyüyor. Seni daha da fazla sevememenin acisi çöküyor yüregime. Ama yüregim sadece bir yumruk kadar ve içinde sadece sen varsin. Bazen içimden gelip dogdugun günden beri hemen hemen her gece sana söyledigim ninniyi söylüyorum, senin için besteledigim. Zaten ninnime bayiliyorsun,gözlerin kapaniyor, uykuya geçiyorsun. Saçini düzeltiyorum, usulca egilip boynunu kokluyorum, terlemeyesin diye üstünü hafifçe açiyorum. Yüzündeki huzura bakiyorum. Simdi sen uyu bebegim. Rüyanda yildizlarla dolas. Sen uyurken ben saçlarina yildizlar koyacagim. Uyandiginda rüyalarin gerçek olsun diye… Içimdeki vicdan azabi büyüyor. Annelik sürekli vicdan acisi çekmekmiş: daha fazla sevememenin, her an yaninda olamamanin, karnin agridiginda o agriyi senden alip yokedememenin, büyüdügünde bir gün seni birakip gidecek olmamin acilari… “Annelik hiç akil kari bir şey değilmiş” demiştim, yeni doğduğunda.” Sürekli endişe ile yasamak insani hasta eder” diyordum. Ama bu anne baba hastalığıymış meğer insani öldürmüyormuş. Hastaysan her yanım hasta, neşeliysen içim sıcak, ağlıyorsan içim ıslak. Sevgili kızım/oğlum Sizi sevecek sadece bir kalbim var, o da yumruğum kadar… Ama annelik, bastan aşağı yürek olmakmış meğer… Tam 1 yıl önce aldım seni kucağıma.. 1 yıl önce bugün aşık oldum yeniden.. Pamuğum yattıkça kızım/oğlum siz yaşayın.. Allah onun ömrünü size versin… İlk yaşın kutlu olsun oğlum…